سياست فرهنگي Cultural Policy
سياست فرهنگي - Cultural Policy (بخش دوم)
به رسمیت شناختن «حق فرهنگ»
حق فرهنگ پایه‌ای کلیدی برای سیاست فرهنگی بوده است. در سال 1948، به سرعت پس از آن که سازمان ملل تشکیل شد، اعضایش «بیانیه جهانی حقوق بشر» را اعلام کردند که بیان می داشت:
هر کسی حق دارد آزادانه در زندگی فرهنگی اجتماع مشارکت کند.
در آن زمان، رنه ماهو دبیر کل یونسکو (بازوی فرهنگی سازمان
ملل) ، بر این حق در کنفرانس
بین المللی یونسکو درباره جنبه های سازمانی، اجرایی و مالی سیاست های فرهنگی در
سال 1970 تاکید کرد:
در حال حاضر اطمینانی نیست که اهمیت کامل این متن، که مدعی یک حقوق بشر جدید و حق داشتن فرهنگ است به طور کامل فهمیده شود. هر کسی به عنوان جزئی از حیات شرافتش به عنوان یک انسان، حق دارد در میراث فرهنگی و فعالیت های فرهنگی یک جامعه– یا حتی در جوامع مختلفی که به آنها تعلق دارد (و جامعه ای که در این مورد جامعه نهایی است- یعنی جامعه بشری) – مشارکت کند، لذا مقامات مسئول در این جوامع وظیفه دارند، تا آنجا که منابع‌شان اجازه می دهد، برای فرد ابزارهای چنان مشارکتی را فراهم آورند... هر کسی بر این اساس، حق دراد در فرهنگ مشارکت كند، همچنان که حق کسب آموزش و حق داشتن شغل دارد... این هدف اساسی و اولیه سیاست فرهنگی است.
این به رسمیت شناختن «وظیفه... فراهم آوردن ... ابزارهای مشارکت [فرهنگی]» است که مبنایی را برای نمونه‌های فعالی شکل می دهد که مقامات عمومی در سراسر دنیا در دهه های اخیر به منظور تضمین منافع عمومی در توسعه فرهنگی مفروض گرفته اند.
ریشه های تاریخی سیاست فرهنگی
اندیشه هایی که سیاست فرهنگی را شکل داده اند از منابع مختلفی می آیند- از رفتارهای سنتی در جوامع مختلف، از فلاسفه و نظریه پردازان، از برداشت های حاصل از تاریخ و نظریات آرمانشهری.
درباره این دادگاه ها، کلیساها، مجالس قانون گذاری و طرفداران در بسیاری کشورها تصمیم هایی گرفته اند که آیا، چرا و چگونه از آثار در هنرها و بناهای فرهنگی حمایت کنند؛ درباره زبان و مذهب یک جامعه، و درباره موضوعاتی نظیر لباس و رفتار مناسب. فلاسفه و مورخان در سخن گفتن سابقه خوبی از رهبری یک جامعه با توجه به فرهنگ داشته اند. در هر جامعه و دوره تاریخی، مردم درباره فرهنگی که خواهند ساخت، درباره این که چگونه آرزوها و ترس هایشان را بیان کنند، چگونه ارزش هایشان را در مراسم ها و جشن ها تجسم ببخشند، انتخاب‌هایی کرده اند. ولی مفهوم یک مسئولیت اجتماعی- فرهنگی خاص برای دولت دمکراتیک یک ابداع نسبتا تازه است- مفهوم سیاست فرهنگی به معنای دقیق کلمه پس از جنگ جهانی دوم وارد حوزه روزمره شد.
در بستری که از آن زمان به بعد پدید آمده، مفهوم دمکراسی فرهنگی به عنوان ابتکار اصلی در سیاست فرهنگی ظاهر شده است- وزرای فرهنگ در سراسر دنیا به خاطر علائمی که در ابعاد جهانی احساس می شد و از گرایش‌‌های اجتماعی دریافت می کردند به این مفهوم علاقمند شدند: ازدیاد رسانه های جمعی الکترونیک، شهری گرایی، «مدرنیزاسیون»، در کنار از خودبیگانگی فردی، و نژادزدایی که با آنها همراه بود. این پدیده ها در کنار یکدیگر، در سراسر جهان به عنوان «امریکایی سازی» فرهنگ شناخته شده است. این عوامل دست به دست هم دادند تا بذر یک انفعال اجتماعی فراگیر را بکارند که برای دمکراسی خطرناک بوده و فعالیت های فرهنگی سنتی را نابود می کرد، و آنها را با مزخرفات سرگرم کننده ای نظیر من لوسی را دوست دارم با ترجمه به 45 زبان مختلف جایگزین می نمود، که اساسا از صنایع فرهنگی حاضر در امریکا به وجود می آمد.
البته، همین عوامل در امریکا بسیار بیشتر از هر جای دیگری دست اندر کار بودند- به مدتی طولانی- برخی می گفتند که بیشتر ما از امپریالیسم فرهنگی غالب که بر فرهنگ ملی ما [امریکایی ها] مسلط است غافل هستیم. لذا باعث تاسف است که این بحث تحت عنوان «امریکایی سازی» مطرح می شد، زیرا می‌خواست تاثیرات عمیق داخلی این مجموعه پیچیده عوامل فرهنگی در ایالات متحده را پنهان، و نهایتا، مخالفت امریکا را با یونسکو تشدید نماید.
هر زمانی که این موضوع طرح می‌شد، با این استدلال که هیچ کس
مردم را مجبور نمی کند به سینما بروند شما افرادی را پیدا می‌کردید که از امریکا
علیه اتهام تهاجم فرهنگی دفاع می کردند - هر کسی هنرها، لباس، غذا و تلویزیون ما
را می خواهد ساده است زیرا آنها بهترین اند-. در همین حال،
سنت های منطقه ای، محلی و اقلیتی ما به وسیله همین فرهنگ تجاری بدون نظارت در معرض
خطر است. ما با درگیر کردن خودمان در این بحث جهانی برای امر مهمی بپا خاسته ایم، زيرا
آن
می تواند نوری بیفکند بر این که چطور تکثر سنت های فرهنگی مان را زنده نگه داریم.
Recognizing the "Right to Culture"
The "right to culture" has been a key foundation of cultural policy. In 1948, soon after the United Nations was established, its members declared a "Universal Declaration of Human Rights" which asserted that
Everyone has the right freely to participate in the cultural life of the community.
Rene Maheu, Director-General of Unesco (the UN's cultural arm) at the time, amplified on this right at Unesco's International Conference on Institutional, Administrative and Financial Aspects of Cultural Policies in 1970:
It is not certain that the full significance of this text, proclaiming a new human right, the right to culture, was entirely appreciated at the time. If everyone, as an essential part of his dignity as a man [sic], has the right to share in the cultural heritage and cultural activities of the community -- or rather of the different communities to which men belong (and that of course includes the ultimate community -- mankind) -- it follows that the authorities responsible for these communities have a duty, so far as their resources permit, to provide him with the means for such participation.... Everyone, accordingly, has the right to culture, as he has the right to education and the right to work.... This is the basis and first purpose of cultural policy. (Girard, pp. 182-183)
It is this recognition of the "duty...to provide...the means of [cultural] participation" which underlies the active stance public authorities around the world have assumed in recent decades in order to secure the public interest in cultural development.
Historical Roots of Cultural Policy
The ideas which have informed cultural policy come from many sources -- from traditional practices in diverse societies, from philosophers and theoreticians, from accounts of history and utopian speculations.
Courts, churches, legislatures, and patrons have for many centuries made decisions about whether, why and how to support work in the arts and cultural facilities; about the language and religion of a society; and about such issues as proper dress and behavior. Philosophers and historians have had a good deal to say about the conduct of a society with respect to culture. In every society and every period of history, people have made choices about the culture they would build, how to express their aspirations and fears, how to embody their values in rituals and celebrations. But the concept of a special socio-cultural responsibility for democratic governments is a relatively new invention. The idea of cultural policy as such came into currency after World War II.
In the discourse which has since ensued, the idea of cultural democracy has emerged as the major innovation in cultural policy. Cultural ministers throughout the world became interested in the idea because of their alarm over social trends that are being felt globally: the proliferation of electronic mass media, urbanization, "modernization," along with the individual alienation and deracination which accompany them. Taken together, these phenomena have come to be known internationally as the "Americanization" of culture. These factors coalesce to breed a pervasive social passivity dangerous to democracy, eroding traditional cultural activities, and replacing them with mind pap like I Love Lucy in forty-seven different languages, emanating primarily from U.S.-based cultural industries.
Of course, these same forces have been at work far longer within the United States than anywhere else -- for so long, some would say, that most of us are oblivious to the domestic cultural imperialism that dominates our national culture. It is therefore unfortunate that this discussion was conducted in terms of "Americanization," as it tended to obscure the deep domestic effects of this complex of cultural forces in the United States and, eventually, to excite U.S. opposition to Unesco altogether (as discussed in the Webster's World sections on U.S. policy and on International Organizations).
Whenever this topic is raised, you'll find people defending the U.S. against the charge of cultural invasion with the argument that nobody's forcing people into the cinemas -- everyone wants our art, clothes, food, and television quite simply because they're the best. Meanwhile, our own regional, local, and minority traditions are endangered by the same unfettered commercial culture. We stand to gain a great deal by involving ourselves in this global discussion, for the light it can shed on how to keep the multiplicity of our own cultural traditions alive.
اين وبلاگ به منظور تهيه و تدوين مطالب مرتبط با روابط عمومي راه اندازي شده است و اميدوارم مورد استفاده علاقمندان قرار بگيرد.